فعلا این جوریه!

واقعیت اینه که مدت هاست وضع کار و کاسبی ما شدیدا کساده. نه خودم پرونده جدید گرفتم نه از دفتر بهم پرونده دادن! یعنی از اواخر تیر ماه که آقای وکیل یه پرونده طلاق توافقی بهم داد و اونم بعد دو روز وقت گذاشتن و ثبت دادخواست و ارجاع به شعبه طرفین از طلاق منصرف شدن, دیگه از کار جدید خبری نبوده! پرونده های قبلی هم یا به سرانجام رسیدن یا افتادن تو رکود! کار پرونده پسرعمه ام تموم شد و چک دیه شو از دادگاه گرفت. کار پرونده ارثیه کشیده به اداره ثبت و حالا حالاها از اون جا در نمیاد! دو تا پرونده خانوادگی هم دارم که رفتن برای تجدید نظر و یه دو سه ماهی اون جا مهمونن!

در نتیجه بنده در حال حاضر عملا بی کارم! این به کنار, مساله جالب اینه که بر خلاف قبل  از این بی کاری ناراحت نیستم که هیچ, یه جورایی هم خوشحالم و احساس آرامش می کنم که مجبور نیستم وقتمو تو دادگاه ها بگذرونم و با هزار جور آدم سر و کله بزنم! از این که می تونم شب تا هر وقت خواستم بیدار بمونم و صبح تا هر وقت خواستم بخوابم! با خیال راحت کتاب بخونم, فیلم ببینیم, وبگردی کنم, مهمونی برم و ...!!!

تا اون جایی که یادم میاد همیشه برام خیلی مهم بوده که شغلی داشته باشم و درآمدی و بتونم مستقل باشم. اصلا انگیزه اصلی رفتنم به دانشگاه همین بود! بعد هم که پدر خودمو درآوردم تا این پروانه وکالت کوفتی رو گرفتم! (می گم کوفتی چون هزینه ای که ماه پیش برای تمدید سالانه اش متحمل شدم از درآمد کل امسالم بیشتر بود و تماما از جیب همسر گرامی پرداخته شد!!!) تمام مدتی هم که کار پیدا نکرده بودم یا به خاطر گل پسر سر کار نمی رفتم این فکر مسخره و عذاب دهنده باهام بود که از دنیا عقب افتادم و آدم موفقی نیستم و از این دست چرندیات!!! وقتی پیش آقای وکیل مشغول به کار شدم و قرارداد بستم پر از شور و هیجان بودم و کلی حال می کردم برای خودم! واقعا هم با علاقه و جدیت کار می کردم و با وجود اون همه کارای ریز و درشتی که آقای وکیل رو سرم می ریخت خستگی حالیم نمی شد! ولی حالا بعد یه مدت کار فشرده که درآمد چندان به دردبخوری هم نداشت, این خونه نشینی خیلی بهم مزه داده! فکر می کنم خیلی ملنگ بودم که این همه به خاطر کار خودمو اذیت کردم! شایدم اون دوره کار سخت عطشم رو خوابونده و بهم فهمونده تو دنیای کار خبر خیلی خاصی هم نیست و چیزی رو از دست نمی دم با خونه نشینی, اینه که الان خوش خوشانمه! مهم تر از همه این که قبول کردم قرار نیست همه چی تو زندگی مطابق میل آدم باشه. من الان خیلی چیزای خوب تو زندگیم دارم ولی از وضعیت کاریم راضی نیستم. خوب نباشم! به هر حال همیشه یه چیزایی برای نارضایتی هست!

اینا به این معنی نیست که دیگه کارو دوست نداشته باشم و نخوام کار کنم ولی دیگه دلم نمی خواد بیگاری کنم. اگه قرار باشه وقت و اعصابمو برای کاری بذارم باید ما به ازای مادی به دردبخوری برام داشته وگرنه ترجیح می دم بی خیالش بشم! البته واقعیت اینه که فعلا با توجه به اوضاع اقتصادی کنونی و ممنوعیت فعالیت تبلیغی برای وکالت و از همه مهم تر قوانین جدید در رابطه با حکم جلب, کلا کار و بار وکلا کساد شده و خیلی از وکیلای با سابقه تر از من که دفتر و دستک و برو بیایی داشتن برای خودشون فعلا دارن سماق می مکن, من که جای خود دارم! یه مدته دارم به این فکر می کنم که اگه وکیل یه شرکتی بشم و کارای حقوقیشونو پی گیری کنم خیلی بهتره تا پرونده های مختلف داشته باشم و با موکل های جور واجور درگیر باشم. اما اگه شما دنبال هم چین کاری گشتین و پیگیریش هستین, منم هستم!!!