424. یک‌ قرمز تصویری!

دیشب یکی از دوستانی که حدود دو ساله ازدواج کرده سر درددلش راجع به خانواده همسر تو گروه دوستانه تلگراممون باز شد که این قدری که اون به خانواده شوهرش اهمیت می ده و هر کاری بتونه براشون انجام می ده، اونا چنین رفتار متقابلی ندارن، دلگیر بود ازشون و از ما راهکار می خواست! من و چند تا دیگه از دوستانی که سابقه ازدواجمون طولانی تره شروع کردیم به صحبت راجع به تجربیات خودمون و نتیجه این شد که دلیلی نداره آدم برای به دست آوردن رضایت دیگران که اصلا معلوم هم‌ نیست به دست بیاد یا نه، خودشو زیادی تو زحمت بیاندازه. بعد هم این که توقعاتی که اون دوستمون از خانواده همسرش داره بیشتر برمی گرده به خلقیات و روحیات خودش که الزاما با مال اون خانواده یکی نیست! پس بهتره به شیوه خودش زندگی کنه و توقعات احساسیش رو  کنار بذاره تا دلخوریاش کم بشه.

 بعد که دوستمون تشکر کرد و گفت که خیلی آروم شده، نمی دونم بحث چه جوری رسید به این جا که یکی از بچه ها گفت هر کدوم از آدم ها به نظرش یه رنگ خاص دارن که وقتی یاد اون آدم‌ میافته اون رنگ میاد تو ذهنش! چند نفر دیگه هم حرفشو تایید کردن و گفتن اونا هم‌ همین طورن! موضوع برای من که تا حالا هیچ کس رو رنگی ندیدم جالب شد و از دوستان رنگی بین خواستم رنگ هر کدوم‌ از بچه های گروه رو بگن! اونا هم شروع کردن و جالب این جا بود که در مورد یه نفر اکثرا یه رنگ رو می گفتن و من کم کم به این نتیجه رسیدم که شاید آدم ها واقعا رنگ دارن! جالب تر رنگ خودم بود که از نظر همه شون قرمزه! از رنگم خوشم میاد!

بعد رفتن‌ سر بحث بوها، اکثرا بر خلاف من که بویاییم ضعیفه، خیلی روی بو حساسن. شروع کردن به آوردن اسم بوهای مختلف که به جز چندتاش مثل بوی شمال و هیزم و خونه تکونی، بقیه اش برای من عجیب بود و غیر قابل درک! مثلا من هر چی تمرکز کردم نتونستم بفهمم صبح زود، ساعت چهار بعدازظهر و هشت شب چه بویی دارن؟! 

من یه آدم تصویریم که بیشتر از هر چیز تصویر مکان ها و زمان ها تو ذهنم می مونه نه بوشون! وقتی خاطره ای میاد تو ذهنم با تصویر میاد نه بو و صدا که از این جهت با اکثر دوستام تفاوت دارم! بهشون گفتم‌ من تشخیص بوم ضعیفه اما در عوض دکوراسیون  خونه ها و مدل مبل و پرده هاتون دقیق تو ذهنمه! و یادم اومد یه بار یه نفر بهمون گفته بود تو هر جا بری تصویرشو توی ذهنت اسکن می کنی!!!

کلا به بحث پربار روانشناسانه جالب داشتیم دیشب که از چگونگی رفتار درست در مقابل خانواده همسر شروع شد و رسید به تیپ شناسی‌! این قدر مدل و موضاعات بحث هامون تو این گروه مختلف و متفاوته که گاهی می مونم‌ اصلا ما این همه حرف رو دقیقا از کجا درمیاریم؟!

423. بافتنی های من ۳

چند وقت قبل  که تو نوشته هام   به بافتنی بافتنم اشاره کرده بودم، به یه سری از خوانندگان محترم این جا قول دادم عکس بافتنی های جدیدمو بذارم. اما از اون جا که این مدت همیشه با گوشی میام وبلاگستان و لپ تاپم نیمه پوکیده اس، عکس گذاشتن برام سخت بود! 

چند ماه پیش بنا بر پیشنهاد تعداد زیادی از دوستان که عقیده دارن باید از هنرم استفاده کنم، یه پیج بافتنی تو اینستاگرام درست کردم و عکس کارهای اخیرم رو که برای بچه ها و خودم بافتم، گذاشتم اون جا. دوستانی که لطف داشتن و ابراز علاقه کرده بودن به دیدن کارهام، تشریف بیارن این جا:

بافت گلابتون

422. تولدت مبارک!

سالروز تولد بچه ها برای هر مادری یه روز خاصه! از اون روزایی که اگه شرایط! اجازه بده می تونی ساعت ها برای خودت فکر و خیال کنی و تجدید خاطره. از زمان بارداری و روز زایمان و مرحله به مرحله ی بزرگ شدنش. بعد هی دلت غنج بره و لبخند به لبت بیاد، دلتنگ بعضی روزا بشی و از فکر گذشتن بعضی روزای دیگه احساس آرامش کنی! زل بزنی به بچه ات و بغلش کنی و خدا رو شکر به خاطر داشتنش ...

تولد دو سالگیت مبارک گل پری مامان!

421. پنج

و گلابتون بانو پنج ساله شد...

پنج سال پیش تو دورانی که حس می کردم به اجبار حبس شدم تو خونه و حال و حوصله درست و حسابی نداشتم، برای خودم وبلاگ درست کردم، اولین پستمو نوشتم و شدم گلابتون بانو! 

فضای وبلاگستان، مراودات وبلاگی و دوستای خوبی که پیدا کردم کلی حال و هوامو عوض کرد و شدم مشتری پر و پا قرص این جا. مدام نوشتن و خوندن و نظر دادن! چه روزای خوبی این‌ جا داشتم، چه خاطرات شیرینی...

اما حالا در نهایت سکوت و سکون و بی رونقی وبلاگستان به پنج سالگی رسیدم. در این حال و هوای آزار دهنده و دلسرد کننده. بدون حضور بیشتر دوستان وبلاگی که با بودنشون و کامنت هاشون دلگرمم کنن برای بیشتر این جا بودن...

می دونین من عمیقا معتقدم ما اهالی وبلاگستان یه جورایی به خودمون ظلم کردیم که این جا و خونه های دوست داشتنی و دوستای نازنینمون رو  با این شبکه های اجتماعی هردنبیل سطحی عوض کردیم و این جا شد شهر خالی از سکنه. اشتباه می کنیم که کم می نویسیم  یا دیگه نمی نویسیم و حرف ها و فکرهامون رو که عادت کرده بودیم به خالی کردن شون تو صفحه وبلاگ مون، تو خودمون انباشته می کنیم. خیلی حیفه که دیگه نظرات و همراهی دوستانمون رو نداریم یا خیلی کم داریم. حق وبلاگستانی که اون طوری ما رو دور هم جمع کرده بود و کلی دوست و رفیق نازنین رو بهمون هدیه ،نبود که روزگارش بشه این...

برای همه دوستانی که در این سکوت مدت هاس ازشون بی خبرم بهترین آرزوها رو دارم و از تمام دوستانی که تو این اوضاع با حضورشون چراغ کم نوراین جا رو روشن نگه داشتن صمیمانه ممنونم! 

420

یکی از کارایی که هیچ وقت نمی تونستم باهاش ارتباط برقرار کنم و به نظرم خیلی بیخود و غیر ضروری می اومد٬تزیین غذا بود! این که کلی وقت بذاری غذایی رو که در عرض چند ثانیه و با یه ضربه قاشق و کفگیر شکلش به هم می ریخته می شه و در عرض چند دقیقه خورده، تزیین کنی! 

اما خوب این قدر تو این مدت به لطف تلگرام و اینستاگرام مدل به مدل غذاهای خوشگل شده دیدم که جوگیر شدم منم یه حرکت هایی در این زمینه داشته باشم! یه روز که رفته بودم پنج شنبه بازار نزدیک خونه مون چند تا قالب پلاستیکی خریدم و وقتی برنج رو قالب زده گذاشتم سر میز غذا و با استقبال شازده مواجه شدم٬ انگیزه پیدا کردم که مدل های مختلف دیزاین غذا و مخلفاتش رو امتحان کنم و اصلا برام یه جور سرگرمی  شده و یه تنوع جدید اونم موقعی که نیاز زیادی رو به تغییر و تنوع حس می کردم! و البته که میز غذا برای اهل خونه جذاب تر شده و شور و گرمای موقع غذا خوردن بیشتر! 

چند روز پیش که برای هر کس تو بشقابش برنج رو قالب تک نفره زدم، روش زرشک ریختم و یه طرف بشقاب مرغ گذشتم و طرف دیگه اش سیب زمینی سرخ کرده، شازده چند لحظه به بشقابش خیره شد و بعد با خنده گفت الان این خوردنیه؟! 

خلاصه که اگه احساس رکود و یک نواختی یا کم شدن شور و گرمای زندگی رو دارین٬ از تزیین غذا غافل نشین. باشد که رستگار شوید!