867

 منتظر نشستم روی یکی از صندلی های سبزآبی ترمینال سلام فرودگاه امام خمینی، با کوله طوسی رنگ امانتی داداش وسطی که تا حد امکان سعی کردم فقط با لوازم ضروری پرش کنم و سنگین نباشه! فکرش رو که می کنم چندین ساله منتظر این سفر بودم، سفر اربعین با شازده بی‌دغدغه بچه ها. نمی‌دونم چرا حالا که موقعیتش پیش اومد به خاطر شلوغی بی نظیر امسال دل دل کرده بودیم، اما خدا خواست و بالاخره راهی شدیم. اصلا تا سال دیگه کی مرده و کی زنده که بیخودی برای این سفر مردد شده بودم!

هر چند هنوز همه چی انگار تو خواب و خیاله و تا به کربلا نرسم و حرم رو نبینم باورم نمی شه...

نایب الزیاره تون هستم رفقای نازنین!