799

تنها حسنی که ماجراهای اخیر خانوادگی داشته، زیاد اومدن های مامان به خونه ماست. این که در هفته های اخیر هر بار یکی دو روزی اومده و خونه مون مونده و  از اون جا که اومدن های مامان قبل از این فقط درموارد خاصی مثل مهمونی ها و به دنیا اومدن بچه ها و مریضی های سختم بوده، برامون اتفاق خجسته ای محسوب می شه!

بچه ها هر بار کلی ذوق می‌کنن، می شینیم‌ به حرف زدن‌ و‌ تعریف کردن از این طرف و اون طرف، با هم برای خرید مایحتاج خونه بیرون می ریم و دیشب هم نشستیم به فیلم دیدن! به توصیه‌ داداش بزرگه فیلم برادرم خسرو رو که چندسال قبل دیده بودم و به احوالات فعلی مون بی ربط نیست، گذاشتم و با هم تماشا کردیم. بماند که چند باری وسطش به دلایل مختلف وقفه افتاد و دیدن فیلم یک و نیم ساعته بالای سه ساعت طول کشید!

حالا که مامان بعد دو روز رفته و اصرارهای من و بچه ها برای بیشتر موندنش کارساز نشده و شازده هم این هفته به خاطر حجم بالای کارهای آخر سال قصد داره دیرتر از معمول از شهر محل کارش برگرده، دلتنگی و‌ بی حوصلگی افتاده به جونم، فکر و خیال ها دوباره تو‌ سرم چرخ می زنن و نه با دیدن یه فیلم طولانی و نه با خوندن چند فصل از رمانی که این روزا مشغول خواندنش هستم، حالم تغییر زیادی نکرده! پناه آوردم به نوشتن و فکر می کنم اگر این روزها می تونستم بیشتر بنویسم و ذهنم رو خالی کنم شاید حالم هم بهتر می شد!