393

 سر سجاده  که نشسته بودم منتظر رسیدن موقع نماز صبح, ناخودآگاه از اول ماه رمضان تو ذهنم مرور شد. تمام  حالت های متغیر روحیم,  روزی های معنوی خوب این ماه, سختی هایی که بیشتر از همیشه بهم فشار آوردن, به اوج رسیدن مشکلات کاری شازده که می بینم داره از پا درش میاره  ,به هم ریختن ساعت خواب خانم کوچولو و شب بیداری هاش که خیلی خسته و کلافه ام کرده... و بعد فکر کردم امروز آخرین پنجشنبه ماه مبارکه و شاید اصلا آخرین روز. دلم بیشتر گرفت, بغضم ترکید و اشکام سرازیر شد. حالا این ماه که تموم بشه با این سحرها و مناجات های لطیف و مرهم روحش , چی کار کنم؟ نمی دونم چه قدر تو اون حالت موندم که یهو شازده که سجاده اش رو جلوتر از من پهن کرده بود برگشت سمتم و با لبخند گفت: "چیه؟! چرا این قدر آه می کشی؟! بلند شو نمازتو بخون, برو بخواب!" دلم نمی خواست بلند بشم, اما فکر این که خانم کوچولو چند ساعت دیگه بیدار می شه و فرصت خواب و استراحت بهم نمی ده ناچارم کرد!

سی و یک سال از عمرم گذشت و فقط یه سحر از ماه رمضان امسال توفیق پیدا کردم دعای ابوحمزه رو کامل بخونم و یکی از بهترین مناجات های عمرم رو تجربه کنم. حیف که این قدر دیر...چه قدر فرصت های ناب تو زندگیم از دست رفته. اوج جوونی گذشته و نمی دونم چه قدر دیگه, چند تا ماه رمضان دیگه از عمرم باقی مونده؟؟؟

دعای ابوحمزه رو تو آخرین سحر ماه مبارک از دست ندین رفقا!

+این هفته کلی سوژه داشتم برای نوشتن, اما به خاطر دستکاری شدن مودم توسط خانم کوچولو و عدم دسترسی به اینترنت, همه شون بیات شدن!!!