مرگ زیبا

بعضی از مرگ ها قشنگه و مجلس ختم هاشون, هر چند خیلی متاثرت کنه, خیلی تو فکر غرقت کنه...

ختم جوونی بود که تو دو تا پست قبل راجع بهش نوشته بودم. و چه قدر قشنگ بود صبر خانواده اش در اوج غم و اندوه و اشک. نه از جیغ و شیون خبری بود نه جزع و فزع و ناشکری. نه گفتن این که چرا ما؟ چرا پسر من؟ چرا برادر من؟ چرا همسر من؟ می گفتن اون که جاش بهتر شده, ما هم فقط باید صبر کنیم...

متوفی چند ماه پیش رفته بود کربلا. بعد از برگشتش می فهمه مریضه. می گفتن تو تمام دوران بیماریش خیلی صبوری می کرده و امام حسین رو صدا می زده. روز دوم محرم هم که فوت می کنه و تشییع جنازه و مراسم های ختمش می افته تو دهه اول محرم. همه همراه با عزاداری ها و سینه زنی های پرشور به همت دوستان هم هیاتیش. عکس روی اعلامیه ترحیمش هم عکسی بود که کنار حرم امام حسین انداخته بود.

تمام مدت مراسم ختم فکرم این بود که چه قدر خوبه آدم این طوری بمیره. بعد زیارت امام حسین, تو ماه محرم, با مجالس ختمی که توش برای امام حسین عزاداری و سینه زنی باشه. روحش شاد...