یه همچین آدم تنبلیم من!

یکی از فامیلای دورمون عصر تماس گرفته با کلی ذوق و شوق و ابراز محبت که می خواد برای خونه اش که دست مستاجره و مهلت اجاره اش هم تموم شده از دادگاه حکم تخلیه بگیره و من اگه می تونم براش انجام بدم. اولش فکر می کنم قبول کنم ولی وقتی می فهمم مجتمع قضایی مربوطه خیلی دور و بد مسیره، حس می کنم اصلا حال و حوصله رفتن به اون جا رو ندارم به علاوه تحمل اخلاقای خاص این فامیل دور رو و خیلی ریلکس میگم فرصتشو ندارم! بعد هم که ازم می خواد یه وکیل دیگه بهش معرفی کنم با یکی از همکلاسی های دوران دانشگاه هماهنگ می کنم و شماره شو بهش می دم. یعنی به همین سادگی و به همین خوشمزگی یه پرونده کم دردسر با یه حق الوکاله تپل رو رد می کنم و تقدیم به همکلاسی سابق! خیلی ملنگم نه؟!