در احوالات روزهای زمستانی

تو این روزای دلگیر زمستونی,که نه هوا آن چنان که باید و شاید سرده, نه برف و بارون درست و حسابی میاد, فقط دلم می خواد بچسبم به خونه! مدتیه نه باشگاه می رم نه پیاده روی و می ترسم این چند کیلویی که با زحمت کم کردم دوباره برگرده.

باشگاه رفتن سخت شده بود, چون باید تند و تند صبحانه خانم کوچولو رو می دادم  و غذا براش درست می کردم و وسایلش رو آماده و لباس تنش و می رفتم تاخونه مامان شازده می ذاشتمش اون جا و بعد هم باشگاه. یه ساعت ورزش سنگین و دوباره برداشتن خانوم کوچولو و رفتن دنبال گل پسر و رسیدن به خونه خسته و کوفته! بعد هم خانم کوچولو تو ماشین یه خواب مبسوطی می کرد و دیگه نمی ذاشت من بعدازظهر بخوابم و تا شبش بی حال و حوصله بودم. دیدم نمیارزه به این همه دردسر و خستگی! مامان شازده که رفت کربلا و نبود خانم کوچولو رونگه داره و بعدش هم خودم مریض شدم, حسابی پشتم باد خورد و ورزش تعطیل!

هی گفتم صبح ها پیاده گل پسر رو می برم مدرسه و بعدش هم می رم پارک پیاده روی که تنبلی می کنم و نمی رم! سختمه تو سرمای اول صبح! دلم می خواد زود برگردم خونه و تا خانم کوچولو بیدار نشده دوباره بخوابم!

از آبان هم قصد دارم برم پیش دکتر تغذیه که مدام پشت گوش اندختم! یه بار وقت گرفتم برم که کاری پیش اومد و نشد. دیگه هم وقت نگرفتم. می ترسم منی که مدام ضعف می کنم و می رم سراغ خوراکیای شیرین, از پس رژیم گرفتن برنیام! دوست داشتم تا عید از شر اضافه وزنم خلاص بشم, اما هنوز خیلی راه مونده!

حالا بعد این همه تنبلی و خونه نشینی تصمیم گرفتم اقلا یه کم به خونه برسم! اتاق گل پسر رو که تو چند ماه اخیر به یک فاجعه تبدیل شده و بدجور روی اعصابم بود, طی یک اقدام یهویی کاملا مرتب کردم که کار بسیار سخت و زمان بری بود, اما وجدانم رو راحت کرد! بعد هم رفتم سراغ کابینت ها که از پارسال همین موقع ها که باردار بودم و شدیدا مشغول تمیز و مرتب کردن خونه, دست نخوردن و وضعشون خرابه! قرار گذاشتم که روزی یه کابینت رو تمیز کنم که یه وقت بهم فشار نیاد خدای نکرده! امروز هم از کثیف ترین کابینت شروع کردم و امیدوارم این روند به خوبی ادامه پیدا کنه تا کابینت هام به زودی عاقبت به خیر بشن!