اللهم عجل فی فرج مولانا صاحب الزمان

رسیدیم به شب نیمه شعبان. شبی که بر خلاف باقی عیدها هیچ وقت برام شاد نیست. هر سال تو یه همچین شبی یه غم غریبی تو دلم می شینه, یه دلتنگی عمیق. وقتی امام عزیزی که شب ولادتشه, سال هاست که در غیبته و ما آدم های مدعی محبت اهل بیت, تو این سالیان دور و دراز به اندازه سیصد و سیزده نفر یار واقعی از بینمون در نیومده, که خودمون هر کدوم یه جورایی اصلا شدیم مانع ظهور! این شب بیشتر از هر وقت دیگه ای گناهان و بدی ها و کاستی ها و غفلت هام رو یادم میاره, بیشتر از همیشه خجالت زده ام... چه قدر سعی کردم که درست باشم که لایق باشم تا یار امامم یا نه اصلا منتظرش باشم؟؟؟ چند بار از ته دل و با همه وجود برای ظهورش دعا کردم؟؟؟ چند صبح جمعه برای خوندن دعای ندبه بیدار شدم؟؟؟... امشب شب روسیاهیه...

امشب مولودی ها و چراغونی ها زیباست, شیرینی و شربت پخش کردن باصفاست, اما بیشتر از هر چیز شب استغفار و دعاست. بیایم از خدا آمادگی دل هامون رو برای ظهور حضرت صاحب الزمان بخوایم...

التماس دعا.