به این نتیجه رسیدم گل پسر به همون میزان که در درآوردن جیغ و گریه ی خانوم کوچولو تبحر داره، همون قدر هم می تونه مواقعی که خواهرش می افته رو دنده ی نق زدن و گریه های بی دلیل _جوری که من کم میارم_ با روش های خاص خودش آرومش کنه و از اون حال و هوا درش بیاره!
وقتی حالت دوم اتفاق میافته، من پر حس های خوب می شم! دیدن برادر بزرگتری که حامی خواهر کوچیکترشه و می تونه حالش رو از بد به خوب برگردونه، خیلی لذت بخشه و من آرزو می کنم این حس محبت و حمایت همیشه بینشون بمونه، تا آخر عمر!
خونه تکونی پاییزه هم چنان ادامه داره. امروز نوبت سرویس های بهداشتی بود و اتاق بچه ها. و وای از اتاق بچه ها که همیشه تمیز و مرتب کردنش سخت ترین قسمت کارهای خونه اس، با اون حجم اسباب بازی های ریز و درشتی که کف اتاق و پشت تخت و زیر کمدها ریخته و درآوردن و تفکیک کردن و گذاشتنشون در جای مربوطه بسیار وقت گیر و طاقت فرساس!
از نظر من تمیز کردن کل خونه یه طرف، اتاق بچه ها یه طرف دیگه. بس که ازم انرژی می گیره و عصبیم می کنه و هربار هم قطعا با بچه ها دعوام می شه! کلی براشون بالای منبر می رم و در خصوص لزوم تمیر و مرتب بودن و جمع کردن درست و حسابی اسباب بازی ها بعد هر بار بازی کردن، با عصبانیت سخنرانی می کنم ولی باز آش همون آشه و کاسه همون کاسه!!!
خونه تمیز و مرتبه و خونه ی تمیز جون می ده واسه چی؟ واسه مهمون دعوت کردن! برای فردا ناهار مهمون دعوت کردم.
خونه تکونی پاییزه رو شروع کردم. خرده خرده! هال و آشپزخونه رو یه جارو و تی اساسی زیر و رو کشیدم و رو مبلی ها و رویه ی کوسن ها رو شستم.
حالا له و خسته نشستم کنار پنجره ی آشپزخونه، چای هل دار با کلوچه می خورم و کیفورم از بوی تمیزی که پیچیده توی خونه...
از چیزای به نظر من مسخره و بیخودی که تو سال های اخیر باب شده و به کمک اینستاگرام روز به روز گسترده تر و مفصل تر هم می شه، جشن تولدهای تجملاتی و فوق تجملاتی بچه هاس. از تم تولد و لباس های خاص، میز تولد و کیک های گرون تومنی فوندانت ، میز شام با کلی غذاهای جورواجور تا چیزایی مثل پرنسس تولد که تازه تره و مدتیه جزء آپشن های شرکت های خدمات جشن تولد اومده و عبارته از یه دختر تر گل ورگل که با آرایش کامل و لباس پف پفی ، بین بچه ها تو جشن تولد می چرخه و دکور عکس ها می شه!
اگه به اون بچه ی کوچولویی که این مراسم باشکوه که گاهی در حد یه عروسیه به افتخار ایشون برگزار می شه باشه، که درکی از این همه تزیین و تجمل و ریخت و پاش نداره و چه بسا از این همه شلوغی خسته و کلافه هم بشه! پس در واقع این همه زحمت و هزینه فقط برای دل پدر و مادر بچه اس و بعضا به رخ کشیدن و چشم و هم چشمی و کم نیاوردنشون از بقیه، که از جشن تولد به جشن های دیگه ای مثل جشن دندونی و جدیدا جشن از پوشک گرفتن(!) هم گسترش پیدا کرده!
من به شخصه هیچ وقت چنین جشن های سختی برای بچه هام نگرفتم! تولد رو هر سال داشتن اما در نوع عادی و کاملا عقب مونده از مد روز! هدف این بوده که خانواده ها دور هم جمع بشن و به بچه ها خوش بگذره پس واقعا نیازی به این همه تجمل و تکلف نبوده!
امسال برای جشن تولد هشت سالگی گل پسر هیچ برنامه ای نداشتیم! شازده گفته بود اصلا حال و حوصله ی مهمونی نداره و به گل پسر پیشنهاد داده بود به جای مهمونی تولد _ که گل پسر از اول تابستون حرفش رو می زد_ بریم شمال که اونم نشد.
دیروز که قرار هفتگی مون بود برای رفتن به خونه ی مامان، وقتی رسیدیم و ناهار خوردیم، من یهو به ذهنم رسید که می شه امشب که شب تولد گل پسره و همه این جا دور هم جمعیم، یه کیک بگیریم و یه نیمچه جشن تولد تا گل پسر قند عسلمون شاد بشه! به شازده تلفن کردم و گفتم شب زودتر بیاد و کیک و کلاه تولد و بادکنک بخره و اگه تونست هدیه. بعد هم تازه نشستم به سرزنش کردن خودم که وقتی دیده بودم بچه ام این همه وقته منتظر تولدشه و براش ذوق داره، چرا زودتر فکر ش رو نکرده بودم، چرا از قبل هدیه نخریدیم، چرا وسایل تزیینی تولد رو از خونه نیاوردم و غیره و ذلک!
شازده نزدیک ده شب بود که با کیک و چند تا کیسه بزرگ رسید خونه ی مامان. دور از چشم گل پسر کیسه ها رو ازش گرفتم و بردم تو بالکن و کیک رو گذاشتم تو یخچال. شام که خوردیم، برادر کوچیکه همه ی بچه ها رو برد تو اتاق سرشون رو گرم کرد و ما تند تند بساط تولد رو به پا کردیم! کیک و شمع هشت رو گذاشتیم و کلاه های تولد رو دورش چیدیم، بادکنکا رو باد کردیم و مثل بچگی ها مالیدیم به موهامون تا به دیوار بچسبه، برف شادی رو آماده کردیم و چراغ ها رو خاموش و بعد گفتیم بچه ها از اتاق بیان بیرون: گل پسر، خانوم کوچولو و سه قلوهای داداشم. و بچه ها حسابی هیجان زده شدن! کلی دست زدیم و جیغ کشیدیم و تولد مبارک خوندیم! تمام بادکنکا رو با شعله ی کبریت و پریدن روشون ترکوندیم! شازده که واسه همه ی بچه ها هدیه خریده بود کادوهاشون رو داد. عکس و فیلم گرفتیم _با لباس های تو خونه ای!_ کیک خوردیم و خلاصه این تولد یهویی و بی برنامه ی قبلی، کلی باحال از کار دراومد و خیلی هم بهمون خوش گذشت. گل پسر هم از نتیجه راضی بود شکر خدا!
مطمئنم اگه از اون جشنای مفصل جینگولی گرفته بودم به هیچ کدوممون این قدر خوش نمی گذشت!
به نظر من یکی از آزار دهنده ترین چیزها اینه که وقتی کسی هیچ درکی از شرایط زندگی تو نداره و تو یه وضعیت کاملا متفاوت با تو به سر می بره، بدون این که ازش درخواست کمک و راهنمایی کنی، بیاد واسه مسائل تو نسخه بپیچه و جوری باهات حرف بزنه که یعنی همه ی این مسائل ناشی از ضعف توئه و لاغیر! و اگر من بودم چنین می کردم و چنان می کردم!!!
مثلا کسی که بچه نداره و تو یه زندگی آروم دو نفره اس، چه طوری می تونه بیاد با قطعیت نظر بده که کم خوابی بچه ی من ناشی از عدم برنامه ریزی منه و اگه بچه ی اون بود بلد بود شب ها به موقع بخوابوندش؟! یا وقتی شوهرش کارمنده و همیشه سر ماه حقوقش رو گرفته و هیچ کدوم از مشکلات یکی مثل شوهر من رو _که تو کار تولیده و مدام درگیر مواردی مثل پاس نشدن چک مشتری، فروش نرفتن جنس، جور نشدن مواد اولیه و..._ نداره، چه طوری می تونه بیاد بگه که خب همه ی مردا کار می کنن و شوهر من بیخودی اعصابش خرابه و فکرش مشغول. و اصلا تقصیر منه که شوهرمو لوس کردم و زیادی بهش رو دادم!!!
کاش به جای قضاوت و اظهار نظرهای قاطع در مورد زندگی بقیه که گاهی خیلی با زندگی ما متفاوته، یه کم درک و همدلی داشته باشیم و طرف مقابل مون رو پشیمون نکنیم از حرف زدن! اصلا اینم نه، گاهی دهنمون رو ببندیم و سکوت کنیم! مگه ساکت بودن کسی رو کشته تا حالا؟!
بعد چندین روز کار زیاد و کم خوابی، بعد مهمونی مادرشوهر جان که کلی کار داشت و انرژی گرفت، امروز رو تلاش کردم تا می شه بخوابم و استراحت کنم! راستش من از اون دسته آدمام که آستانه ی خستگی شون پایینه و تحمل کار زیاد و کم خوابی های مداوم رو ندارن!
صبح چند بار بیدار شدم، یه نگاه به ساعت انداختم و دوباره خوابیدم! تا جایی که دیدم تو رختخواب موندن بیشتر باعث کسل شدنم می شه و اون وقت بود که رضایت دادم به پایین اومدن از تخت! یه پیرهن نخی خنک پوشیدم، جلوی کولر ولو شدم رو تخت، بعد مدت ها لاک زدم، چایی با هل و گل دم کردم و یه کتاب آوردم که تا عصر مشغولش باشم. ناهار هم نیمرو درست کردم راحت و بی دردسر و البته خوشمزه...
و چه قدر این مدل تنبلی کردن بعد چند روز پرکار لذت بخش و لازمه!
این همه مطلبی که این روزا راجع به بزرگداشت عید غدیر، ویژه برگزار کردنش و اهمیت اطعام تو این روز از زبان ائمه و علما در فضای مجازی منتشر می شه، آدم رو سر ذوق میاره!
ترغیبت می کنه که حسابی به خودت برسی تا روز عید شیک و خوشگل باشی، که سهیم بشی تو برنامه های اطعام نیازمندان در روز عید، برای برنامه ریزی دیدار سادات فامیل...
عیدتون خجسته و مبارک!
شب عیده، شب میلاد امام هادی(ع). شبی که شبیه عید نیست با این حجم وسیع اخبار تلخ مسلمان سوزی در میانمار. کشته شدن به فجیع ترین شکل به خاطر دین ، با رهبری کسی که جایزه صلح نوبل داره...
این همه درد رو کجا می شه برد؟ تا کی باید از آزار دیدن و مظلومیت هم دین هامون بشنویم، در یمن، نیجریه، فلسطین، سوریه...؟ چه قدر مونده تا اومدن عید حقیقی؟ روزایی که دیگه هیچ کس از هیچ گوشه ی دنیا به خاطر دین و مذهبش کشته نشه؟؟؟
دهمین امام مهربان ما، کاش عیدی میلادتون ظهور نوه ی نازنینتون باشه و پایان همه ظلم ها...
نیمه شبه و خانوم کوچولو بعد کلی کلنجار رفتن بالاخره خوابیده! آشپزخونه رو تمیز و مرتب کردم و اسباب بازی ها رو از این طرف و طرف هال جمع. خسته ام اما دوست ندارم بخوابم! دلم نمیاد این سکوت و آرامش دوست داشتنی خونه رو از دست بدم. سکوتی که خیلی لازمش دارم و ندارمش! وقتی دخترک کم خواب من، نه بعدازظهر ها می خوابه و نه شب ها زود، یعنی من وقت اختصاصی برای خودم خیلی کم دارم. حالا جای شکرش باقیه که گل پسر معمولا شب ها به موقع می خوابه و اقلا آخر شب کل کل های خواهر و برادری رو نداریم!
برای خودم چای درست می کنم و کتابی رو که تازه از دوستم امانت گرفتم میارم که بخونم و لم می دم روی مبل. به قول مامان واسه خودم مهمونی تنهایی می گیرم! یه مهمونی لذت بخش شبانه...