مهمونی عید غدیر بود و همه فامیل دور هم جمع. با مادرای هم سن و سالم از بچه داری حرف می زدیم و خصوصیات بچه هامون. درد دل مشترک همه یه چیز بود: کم خوابی و کم غذایی بچه ها! این که نه بعد ازظهرها می خوابن و نه شب ها به موقع، این که با زحمت و هزار جور بازی چند تا قاشق غذا می خورن... و این جور حرفا و به اشتراک گذاشتن تجربه های مادرانه یه جورایی آرامش بخشه! این که بدونم این مشکل کم خوابی فقط مختص دختر من نیست و هم درد زیاد دارم! این که جای شکرش برام باقی بمونه اقلا بچه‌های من اون قدرها هم بد غذا نیستن!
آخر بحث هم نتیجه این شد که زنای قدیمی چه توانی داشتن که با اون جحم کار و سختی های زندگی، این همه بچه به دنیا می آوردن! نه مثل ما که با یکی دو تا زایمان از حس و حال رفتیم و اعصاب و توان چندانی برای سر و کله زدن با بچه نداریم! هر چند شکی نیست سبک زندگی قدیمی ها و تغذیه و هوای سالم و خونه های حیاط دارشون، تو این تفاوت خیلی خیلی مؤثره.
به نظر من سوای اون شرایطی که مامانای قدیم داشتن نوع برخورد و رفتاری که با بچه ها دارن هم توی بدغذا شدنشون موثره..زمان ما اینقدر ادا اصولامونو تحمل نمیکردن و خیلی محکم و منطقی باهامون برخورد میشد الان مامانه حاضره 5 مدل غذا درست کنه که عزیزدردونه ش راضی بشه و این به نظر من اصلا خوب نیست
بله اینم مسأله مهمیه. الان زیادی به بچه ها توجه میشه و این توجه بیش از حد بعضی وقتا کارو خراب می کنه!