573

خاصیت زیارت این جوریه که وقتی نرفتی دلتنگ حرمی، وقتی می ری و برمی گردی دل تنگ تر می شی! یه ماه نشده از زیارت امام رئوف برگشتیم و دم عید مبعث دوباره دلم پرکشیده بود برای حرمشون و اون همه حال خوشی که تو فضاش موج می زنه و کافیه یه نفس عمیق بکشی تا بهترین احوال دنیا برن توی وجودت! برای دم غروب تو صحن آزادی، همون موقعی که صدای نقاره ها میاد و دلت زیر و رو می شه و زیر لب با امامت دردلات رو زمزمه می کنی و اشک می ریزی و ... اصلا حالی بهتر از این هست؟؟؟

دلم هوایی شده بود و به شازده گفته بودم زیارت می خوام. این شد که راهی حرم حضرت عبدالعظیم شدیم. از آخرین باری که زیارتشون رفته بودیم بیشتر از ده سال می گذشت و همه اش به خودم غر زدم که ساکن تهرانیم و کمتر از یک ساعت با حرم فاصله داریم واون وقت چرا این همه ساله نیومدیم زیارت؟!  نزدیک غروب بود که رسیدیم. یه زیارت دل چسب و نماز جماعت و هم صحبتی با پیرزن افغان نورانی و ساده ای که تو صف نماز کنارم نشسته بود و با وجود بیماری و فقری که از ظاهرش پیدا بود، آرامش از خودش ساطع می کرد! روزه بود و برای افطار فقط یه تکه نان همراه داشت که بخشیش با سخاوت تقدیم خانوم کوچولو شد! همه ی اینا یعنی حال خوش و سبک شدن ، یه جور عیدی خوبی که می شد تو این روز مبارک گرفت! الهی شکرت...