485

انگار فقط موقع عزاس که همه ی فامیل بی دعوت و تعارف دور هم جمع می شن، به هم کمک می کنن، با هم مهربون می شن! تو این چند روز کلی از فامیلا رو بعدچندین سال دیدم. بچه ها بزرگ شده بودن و بزرگترا پیر! دور همی های این روزای خونه آقا جون، با وجود این که تو عزا بود اما من حس می کردم بیشتر از دور همی های قبلی بهمون خوش می گذره! با دخترعموها و دختر عمه ها نشستیم دور هم و کلی از این طرف و اون طرف حرف زدیم و خندیدیم بی این که کسی هول برگشتن به خونه رو داشته باشه. شاید همه ی اینا به خاطر روح شوخ طبع و لبای خندون آقا جون بود که انگار بعد رفتنش هم دوست داشت ما خوشحال باشیم! 

تو این چند روز خیلی خاطرات بچگی مو که با آقاجون داشتم مرور کردم. اون همه مهربونی و حوصله شو، جیبای همیشه پر از تخمه و آب نبات و بادکنکش رو، شعر خوندناش رو، وقتایی که می بردمون پارک، و از ته دل خواستم روحش شاد و آروم و راحت باشه...

صبح که می خواستم گل پسر رو ببرم کلاس، اومدم شال مشکیم رو از جالباسی بردارم که یادم افتاد آقاجون چه قدر عاشق رنگای شاد بود،که چه قدر خوشش می اومد اگه لباس قرمز تنمون می دید! به جاش روسری زرشکیم رو برداشتم و با لبخند گفتم روحت شاد آقاجون!