461

چه قدر فکر و خیال بافته بودم که تو این روزای سفید ماه رجب مشهدیم و در جوار امام رئوف، چه قدر برنامه ریزی کردم و انرژی مثبت فرستادم. اما نشد باز هم نشد! برای چندمین بار تو این سال ها برنامه ریختیم و باز انگار سنگ از آسمون اومد!

دلم یه جوری عجیبی شکسته بود که حتما لیاقتشو ندارم که طلبیده نمیشم، مفاتیح رو باز کردم، خودم رو مجسم کردم جلوی ضریح تو صحن آزادی، زیارت نامه خوندم و اشک ریختم  و اشک ریختم...

تولد سی و سه سالگیم در بی حس ترین حالتم گذشت! قرار بود این سفر مشهد کنسل شده کادوی تولدم باشه و جبران سفر نوروزی ای که نرفتیم مثلا! ولی خب نه این شد و نه هیچ هدیه دیگه ای! شازده هم که سفر کاری بود و آخر شب رسید. حالا نه که سال های قبل خبری از هدیه های آن چنانی باشه و سورپرایز و جشن و این قرتی بازیا، امسال خودم انگار هیچ شور و هیجان خاصی نداشتم! از خاصیت های بالا رفتن سنه شاید.

دیروز کیک درست کردم و بردم خونه پدری که بهانه اش بیشتر دور همی بود و عید میلاد و روز پدر و با چند تا عکس ساده، پرونده تولد امسال هم بسته شد و رفت پی کارش!