401

مدت هاست که تجربه به من ثابت کرده برای بعضی ها کلا نباید درددل کرد! چون  نه تنها حال و احوالت رو در نمی کنن,  بلکه یه جورایی هم متهمت می کنن به ناصبوری و ندونستن قدر زندگیت و این جور صحبت ها!

حالا متوجه شدم که علاوه بر این, جلوی چنین افرادی هیچ وقت هم نباید خسته و کلافه باشی خدای نکرده! حالا هر چی هم که کم خوابی و زیاد بودن کار و نگهداری از دو بچه کوچیک شبه بیمار و ... بهت فشار آورده باشه! چون به هیچ وجه براش قابل درک نیست انگار و سختی های بچه داری خودش رو یادش رفته! بعد هم وظیفه خودش می دونه که اگر اون روزکه کلافه بودی چیزی بهت نگفته و مثلا  ملاحظه کرده, بعدش تلفن بزنه٬ یه سری مسایل رو متذکر بشه و نتیجه گیری کنه که  هیچ‌ حقی برای خستگی و کلافه شدن نداری!

 چون اگر نگهداری از دو تا بچه زحمت داره٬ اون بنده خدا هم فاصله سنی بچه هاش کم تر بوده, هم امکاناتش!

اگر  شوهرت شبا دیر میاد خونه و دست تنهایی٬ شوهر اون بنده خدا قدیما که بچه  هاش کوچیک بودن, دیرتر  برمی گشته خونه!

اگر بچه هات مریض می شن یا بازیگوشی می کنن, بچه های اون بیشتر  مریض می شدن و بیشتر هم آتیش می سوزندن!

...

الان هم همه چی آرومه من چه قدر خوشبختم,  فقط خودم نمی فهمیدم که بهم یادآوری فرمودن!!!

اینم یه مدل دلداری دادنه لابد!

لازمه نسبت بنده خدای مذکوره رو عنوان کنم؟!