در پی درخواست خان دایی جان!

دیروز صبح داییم بهم تلفن کرد و گفت برای یکی از کارگرای شرکتشون یه گرفتاری حقوقی پیش اومده و اون بنده خدا هم سواد درست و حسابی نداره و کارش به مشکل خورده, من از بین همکارام یه وکیل معرفی کنم که پی گیر کاراش باشه. منم کلی ذوق کردم که بعد مدت ها یه بهانه ای پیش اومد که با داییم حرف بزنم. آخه من همین یه  دایی رو دارم ولی همدیگه رو خیلی کم می بینیم! داییم کلا خیلی اهل رفت و آمد نیست و هیچ وقت نمی شه جمعه هایی که ما خونه مامانیم می ریم اونا هم بیان, چون می خوان شب زود بخوابن برای سرکار رفتن خودشون و مدرسه دوقلوهاشون.

دیگه منم گفتم حالا که داییم یه کاری ازم خواسته زودتر انجامش بدم. فکر کردم دیدم برای این کار آقای وکیل _ رییس سابق!_ از همه مناسب تره. چند بار تماس گرفتم که جواب نداد و بعد خودش زنگ زد. جریان رو براش توضیح دادم و گفتم اگه مشکلی نیست شماره شو بدم به داییم. ولی یه مبلغی برای حق الوکاله گفت که من کف کردم! بعد هم گیر داد که چرا خودت انجامش نمی دی؟! گفتم من الان شرایطم جوری نیست که بتونم دنبال کارا باشم! نمی دونست که من باردارم. چون مدت هاست دفتر نرفتم و چند باری هم که تماس داشتیم و حرف کار شده بود گفته بودم شرایطم مناسب نیست! دیگه گیر داده بود که چرا من یه مدته همه اش می گم شرایطم مناسب نیست و چی شده؟! بعد یهو انگار که یه لامپ تو مغزش روشن شده باشه, گفت: "نکنه مساله بچه دومه؟!" گفتم:"بله! همینه!" کلی هیجان زده شد و پرسید دختره یا پسر و کی به دنیا میاد و ...؟! دیگه فقط کم بود آقای وکیل از این بابت هیجان زده بشه که اونم شد!!!

خیلی وقت پیش آقای وکیل ازم خواسته بود که مدارکمو بدم تا برای ثبت یه موسسه حقوقی اقدام کنه. چون که گویا طبق قانون موسسات حقوقی می تونن تبلیغات داشته باشن و می خواست از این طریق موکل جذب کنه. اونم چه جوری؟ این جوری که همه چی در اختیار ایشون باشه و فقط از اسم من استفاده کنه و بنده هم هیچ ادعایی نداشته باشم!!! منم که مغز خر نخوردم! اون موقع به بهانه این که پروانه وکالتم مال شهرستانه پیچوندم! حالا دیشب می گفت دیگه مانعی نداره و با پروانه شهرستان هم می شه جزء شرکای موسسه حقوقی باشم و از اون جایی که من با وضعیت فعلیم نمی تونم دنبال کارای موسسه باشم, یه وکالتنامه بهش بدم که دیگه نیازی به حضور من نباشه و خودش از طرف من کارا رو پی گیری کنه!!! یعنی همین یه کارم مونده! هرچی می گفتم من اصلا یه مدت نمی خوام کار کنم, می گفت باشه مشکلی نیست ما فقط می خوایم از اسم شما استفاده کنیم!!! آخرش گفتم من اصلا امسال پروانه مو تمدید نکردم, نتونستم برم دنبالش و دیگه بی خیال شد شکر خدا! هر چند خیلی ابراز تاسف کرد که من خیلی دلم می خواست اسم شما تو شرکا باشه چو خیلی به شما اطمینان دارم و می دونم با شما به مشکلی برنمی خورم! اون جا, جا داشت خدمتشون عرض می کردم که وقتی آدم به کسی اعتماد و کارشو قبول داره, باید سعی کنه راضی نگهش داره و  طوری باهاش برخورد نکنه که طرف از کارش دلسرد بشه! همه دوندگی های پرونده رو نیاندازه گردن طرف و حق الوکاله قلنبه رو بذاره تو جیب خودش! هر چند که همه چی نیاز به گفتن مستقیم نداره و اواخر کار با رفتارام , نا رضایتیم رو ابراز کرده بودم! حالا نمی دونم واقعا نمی فهمه یا خودشو می زنه به اون راه؟! به هر حال الان که خیلی احساس آرامش می کنم از کنار گذاشتن کار!

با وجود این که می دونستم مبلغ درخواستی آقای وکیل اصلا در توان اون بنده خدا نیست, اما شماره رو به داییم دادم و آماده اش کردم برای این که حق الوکاله بالا می خواد! البته نگفتم چه قدر! فقط توصیه کردم باهاش صحبت کنین و یه مشاوره ازش بگیرین!