یه روز معمولی

صبح که از خواب بیدار می شم بوی آبگوشت حس می کنم. با خودم فکر می کنم کدوم یکی از همسایه های کدبانوئه که آبگوشت بار گذاشته و کاش می شد یه کاسه هم برای من بیاره! یه کم که غلت می زنم به نتیجه می رسم این بوی آبگوشت همسایه نیست, بوی لوبیای چیتی هاییه که خودم صبح زود گذاشتم بپزه!

امروز شازده گل پسرو برد مهد و منم هوس کردم بعد مدت ها یه خواب مبسوطی بکنم! وقتی راهیشون کردم و لوبیاهایی که از چند روز پیش خیسونده بودم تا به حد جوونه زدن برسه (می گن این جوری خاصیتش بیشتر می شه!) گذاشتم بپزه, دوباره پریدم تو رختخواب و تا ساعت یازده و نیم خوابیدم! بعدش هم تصمیم گرفتم برای شام آبگوشت بپزم. در نتیجه یکی از معضلات بزرگه هر روزه ام مبنی بر این که شام چی درست کنم همون اول کار حل شد!

گل پسرو که از مهد برمی گردونم مشغول می شم. یه جارو برقی اساسی می کشم, در حالی که با پرنیان تلفنی حرف می زنم زمین رو طی می کشم و میزها و روی کابینت ها رو دستمال. بعد هم گوشت و نخود پخته از فریزر درمیارم, گوجه ها رو میکس می کنم و آبگوشتمو بار می ذارم. خیالم که ازبابت شام راحت می شه مشغول پاک کردن باقالی می شم. ریزاشو جدا می کنم و می ذارم بپزه برای شازده, درشتاشو می ذارم تو یخچال که بعدا از تو پوست دومش دربیارم و فریز کنم.

...این روزا بیشتر از هر وقت دیگه ای به وضعیت خونه و زندگیم می رسم و از تمیز و مرتب بودن خونه لذت می برم. گوش شیطون کر بی حوصلگی و بی علاقگی سابقم نسبت به انجام کارای خونه کاملا از بین رفته و زیاد در حال جارو و دستمال کشیدن و شستشو و آشپزی روئیت می شم! و با وجود این که مدام مشغول کارم و وقت آزادم کم تر شده, حس خیلی خوبی دارم. این حس که منم می تونم کدبانو باشم! چیزی که سال ها آرزوشو داشتم ولی فکر می کردم در حد و توان من نیست!