بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا...

محرم امسال فرق می کرد، دلم یه حال و هوای دیگه داشت، یه شور دیگه بود، هیچی نخواستم از امام جز معرفت و عشق بیشترشون و عاقبت به خیری... تو مجالس هر جا حرف زیارت کربلا شد هوایی شدم و خواستم به زودی قستم کنن. کربلای چهار سال پیش رو هم تو محرم ازشون گرفتم. اون سال سفت و سخت وایستادم و اول همه زیارت کربلا رو خواستم. این قدر زار زدم و خوندم "بر دلم ترسد بماند آرزوی کربلا..." که بالاخره دعوت کردن... بعدش که گل پسر اومد و پابندش شدم فکر کردم دیگه کی می شه که برم. حالا گل پسر بزرگ بشه، حالا فلان بشه، بهمان بشه. امسال اما دلم خیلی دلم می خواست دیدن دوباره اون ضریح شش گوشه رو، هر چند که فکر می کردم آرزوییه که طول می کشه برآورده شدنش... لطف و کرم امام حسین رو اما نباید فراموش کرد که عجیب من بی لیاقتو در برگرفته. فکر شم نمی کردم این جوری! که بریم مهمونی و دختر عمه و پسرعمه ها بگن که  سه شنبه با کاروان یکی از آشناها که تعریفشو زیاد شنیده بودم عازم کربلان و کاروانشون چند تا جای خالی داره و هر کی پاسپورتش آماده اس بیاد. منم یهو بگم مال من آماده اس و شازده هم بگه خوب برو و دل نگرانیام واسه گذاشتن گل پسرو بذارم کنار وقتی شازده می گه حالا که شرایط جوره و امام حسین طلبیده من و من نکن، گل پسر با من... هیچ فرصت تصمیم گیری نبود باید همون شبونه پول رو به حساب رییس کاروان می ریختیم و پاسپورت رو تحویلش می دادیم چون قرار بود فردا صبح زودش ویزا بگیرین و یه دستی انگار هلم داد و من هنوز باورم نمی شه صبح پس فردا عازمم... قربون این همه لطف و محبتت آقا...

انشالله اون جا دعاگو و نایب الزیاره همه تون خواهم بود. شما دوستان وبلاگی جایگاه ویژه ای دارین! دعا کنین زیارتم با معرفت باشه و مقبول.

پست شام غریبان رو که نوشتم مریمی کامنت گذاشت:"حتما حاجتت رو می گیری. امام حسین مدیون کسی نمی مونه..." خیلی به دلم نشست. خجالت زده ام از این لطف بزرگ امام...