خدایا شکرت

این روزا بیشتر از هر وقت دیگه سعی می کنم روی داشته هام تمرکز کنم نه نداشته ها. به وضعیت چند سال قبلمون فکر می کنم که چه قدر مشکل داشتیم، شازده تقریبا بیکار بود و ما عمیقا بی پول، فشارها و کشمش های ناشی از اون ... اون روزا گاهی این قدر نا امید می شدم که فکر می کردم اوضاع یا اصلا درست نمی شه یا حالا حالاها تغییری نمی کنه. ماه رمضون پنج سال پیش بود که بعد این که ماشینمون رو به ناچار فروختیم شازده به زحمت تونست یه موتور بخره و من که عشق موتور بودم واقعا خوشحال شدم! هر چند که این خوشحالی زیاد دووم نیاورد و دو روز بعدش تصادف کردیم، بینی من شکست، کارم به بیمارستان کشید و هنوز هم جای محو بخیه بالای بینیم مونده. حالا یه مدته شازده دنبال خرید یه ماشین مدل بالاس و من هر چند با این مساله اصلا موافق نیستم اما مدام خدا رو شکر می کنم که تو این پنج سال این قدر وضع عوض شده که از موتور برسیم به ماشینی که اصلا تو تصورم نمی گنجید یه روز بتونیم بخریم! این روزا عمیقا معنی "ان مع العسر یسرا" رو می فهمم. راستش تو اون روزای سخت اصلا انتظار نداشتم بعد چند سال اوضاع مرتب بشه ولی لطف خدا همیشه بزرگ تر از تصور ماست...

و این چند روز اخیر باز هم بیشتر قدر داشته هامو می دونم. وقتی که شب راحت و آروم سر جام می خوابم در حالی که کمتر ازهزار کیلومتر دورتر خونه خیلی از هم وطنای آذریم روی سرشون آوار شده... این زلزله فقط زمین رو تکون نداده دلای خیلی از ما رو هم تکون داده که مشکلات زندگی رو این قدر بزرگ نبینیم و بفهمیم این که سقفی بالای سرمونه و اعضای خانواده کنارمون می تونه نهایت خوشبختی باشه...

پ.ن 1: با توجه به همه مطالب بالا خیلی سعی می کنم به شازده گیر ندم که چرا به جای نوسازی خونه که واقعا بهش نیازه می خواد بره یه ماشین مدل بالا بخره که واقعا بهش نیاز نیست، ولی راستش نمی تونم زیاد موفق باشم!

پ.ن2: این چند روزی که در عالم بلاگستان ناپیدا بودم به دلیل بی اینترنتی بود و بی حال و حوصلگی مفرط! یعنی به حالیم که مرغ کرچو رو سفید کردم!