596

بعضی وقتا بچه هایی رو با یه رفتارای بی ادبانه و اعصاب خردکنی می بینم که بهانه گیری ها و دعواها و سر و صداهای گل پسر و خانوم کوچولو _که گاهی خیلی برام کلافه کننده و آزار دهنده می شه_ به نظرم هیچ میاد و خدا رو هزار بار شکر می کنم که چه بچه های خوبی دارم!!! 

دیروز با دو تا از دوستان صمیمی و قدیمیم یه دور همی عصرونه داشتیم. اما دختر یکی شون که از نظر سنی بین گل پسر و خانوم کوچولو قرار داره، این قدر به بهانه های مختلف جیغ و فریاد و گریه راه انداخت و با بقیه ی بچه ها سازش نکرد و خرابکاری و بی ادبی کرد و به مامانش مشت و لگد پروند که نتونستیم دو کلام در  آرامش  با هم حرف  بزنیم و رسما روانم  بر باد رفت! فکر کردم اگه من جای مامان اون دختربچه بودم که با آرامش و خونسردی تمام با همه ی این رفتارهای اعصاب خرد کن برخورد کرد، بعید نبود که کتک بخوره!!! حالا نمی دونم خدا به من رحم کرد که هم چین بچه هایی بهم نداد، یا به اون بچه رحم کرد که مامانی مثل من براش درنظر نگرفت؟!