483

از دیشب تا حالا دارم به این فکر می کنم که بدترین اتفاق ها چه قدر ساده و غیرمنتظره می تونن پیش بیان، که چه طوری تو چند لحظه ی ناقابل ممکنه همه چیز عوض بشه، همه چیز از دست بره.

از دیشب تا حالا دارم خدا رو شکر می کنم. شکر می کنم که بعد اون چند دقیقه ی وحشتناک که یکی از  بزرگ ترین ترس های زندگیم رو تجربه کردم، همه چیز رو دوباره به حالت  عادی برگردوند. که شازده رو بعد رد کردن یه سکته ی خفیف _موقعی که بعد شام دور میز آشپزخونه نشسته بودیم و من  سرخوشانه داشتم گل گاو زبون دم می‌کردم_ دوباره بهمون داد و سعی می کنم فکر نکنم به این که اگه اون دقیقه های جهنمی این جوری ختم به خیر نمی شد، الان چه وضعیتی داشتیم...

شاید خدا می خواست تو این اوضاع بلبشو یادمون بیاره مسایل خیلی مهم تر و بزرگتری از مشکلاتی که مدت هاس درگیرشیم  هم وجود داره، که سلامتی و با هم بودنمون یکی از بزرگترین نعمت هاشه و باید بیشتر قدرش رو بدونیم، که امیدوارمون کنه این مشکلات هم می تونن ختم به خیر بشن...