462

وقتی حین چرخ زدن تو اینستاگرام تو یکی از کپشن ها خوندم که امروز جمعه آخر فروردینه، یهو یه جوریم شد. انگار تازه یادم اومد ماه اول بهار داره می رسه به آخر و من هیچ لذت خاصی ازش نبردم. فقط یه روز پیاده روی صبحگاهی و یه پیک نیک فامیلی تو تعطیلات عید. دوباره یادم اومد که چه قدر کرخت و بی حس و حال شدم، که سالای قبل این موقع بند نبودم تو خونه!

 یه مشکل وابسته شدنم به ماشینه و چون تو ایام عید یه تصادف داشتیم و ماشین تعمیرگاهه، من اصلا همت نکردم از خونه دربیام! حالا نه که ماشین زیر پام بود خیلی کولاک می کردم، اما الان دیگه تا پارک دم خونه هم حوصله ام نمی گیره برم! مساله بعدی به هم ریختن ساعت خوابمه که این اواخر خیلی بدتر شده. کلا شبا بیدارم و صبح ها می خوابم و وقتی زمان طلایی صبح رو نداشته باشی، یعنی خیلی از فرصت ها واسه خیلی کارا عملا از دست رفته اس. علاوه بر این که مامانی که تا لنگ ظهر می خوابه الگوی مناسبی واسه بچه هاش نیست!

همه اینا به کنار،کلا خُلقم سرجاش نیست به دلایل ریز و درشت بسیار که شاید خیلی‌هاش  اون قدرا هم اهمیت نداشته باشه!

جدیدا خیلی به داشتن شغل و درآمد فکر می کنم. هم چنان نمی خوام برگردم سراغ وکالت به خیلی از دلایلی  که کاملا برام موجهن، اما به درآمد بالایی که این شغل می تونست برام داشته باشه نمی تونم بی تفاوت باشم! استقلال مالی و  درآمد خوب داشتن خیلی خوبه و تو این شرایط احتمالا می تونست یه سری از مشکلاتم رو حل کنه. خصوصا که خانواده ام بعد مریضی بابا  با مشکل مالی مواجهن و برادر وسطیه داره نامزد می کنه و من کلی حسرت دارم که نمی تونم کمکشون کنم. دلم یه شغل روتین کم استرس می خواد و حتی از این مشاغل خونگی هنری که خیلی با روحیه من جور درمیاد اما هر چی تلاش می کنم برای جذب کردنش با افکار و تلقین مثبت، هنوز به نتیجه ای نرسیدم!

همه این ها هست و چیز دیگه ای که مدتیه عمیقا کمبودش رو احساس می کنم، فضای صمیمانه وبلاگستان و نوشته های دوستان و شور و وحالیه که سال های قبل این جا حاکم بود. اون حس و حال وبلاگستان قادر بود عمیقا حال منو خوب کنه و اصلا بعید نمی دونم این کمبوده که نمی ذاره حال من اساسی روبراه بشه. یه زمانی این جا یه شهر آباد و سرسبز بود با کلی همسایه  مهربون و صمیمی، اما الان مثل شهر متروکیه که خونه همه همسایه های خوبت خالی از سکنه شده و این جای خالی و این همه سکون و سکوت حاکم بر شهر آزارت می ده. نه دلت میاد بری و نه انگیزه موندن داری. هیچ کدوم از این شبکه های اجتماعی خوش و آب رنگ سهل الوصول نتونستن یه ذره جای جای این جا رو بگیرن. این جا که آدم بیشتر از هر جای دیگه به خودِ واقعی شون نزدیک بودن...