449.

مامان بزرگ همه چی رو آماده گذاشته بود تو یه ساک سبز رنگ. لباس احرامش رو که به شکل کفن درست کرده بود با چادر احرامش, سنگ عقیقی که اسامی پنج تن روش حک شده بود, پارچه سبز رنگی که از کربلا خریده بود و متبرکش کرده بود به ضریح امام حسین و دستمال مشکی هایی که تو مراسم روضه اشک هاش رو باهاش پاک کرده بود ... وصیت هاش رو هم از خیلی قبل به بچه هاش گفته بود. وقتی حالش خوب بود و نیافتاده بود تو بستر. که بعد از مرگش چادراحرامش رو بپیچن دورش و بعد کفنش کنن. سنگ عقیق رو بذارن زیر زبونش و اون پارچه سبز رنگ رو بکشن روی تابوت...

تو این چند ماه آخر همه می دونستن وقت رفتنش خیلی نزدیک شده. گردنبند سوره ملک و دعای عدیله اش رو هم آماده کردن و مامان بزرگ خیلی آروم و راحت چشماشو روی هم گذاشت و رفت...

جلوی در قسمتی که کفن رو تحویل می گرفت ایستاده بودیم و دختر یکی مونده به آخرش_ یعنی مامان شازده_ که خیلی اصرار داشت تمام وصیت های مادرش درست انجام بشه, یکی یکی وسایل رو از ساک سبز درآورد و گفت برای غسال ها روی هر کدوم  توضیحش رو بنویسم. و من تمام مدت داشتم فکر می کردم  به این که چه خوبه این جوری وسایل آخرین سفر آماده و مرتب باشه, که منم باید هم چین کاری بکنم... شب قبلش دوباره به شازده یادآوردی کرده بودم کفنایی رو که از نجف آورده بودم و متبرکش کرده بودم, کجا گذاشتم. باز بهش یادآوری کردم که اگه موقع رفتنم بود بعد از دفن زود تنهام نذاره, کنار قبرم بمونه و برام قرآن و زیارت عاشورا بخونه...

 و عمیقا به مرگ فکر می کردم, به این که آخر کار همه مون همین جاس. غسالخونه و گودال قبر... و تمام مدت اشک ریختم, وقتی میت رو از غسالخونه بیرون آوردن, وقتی براش نماز میت می خوندیم , موقع دفع و موقع تلقین: لاتخافی و لاتحزنی... و از خدا خواستم  که وقتی رسیدم به خونه آخرم نترسم و غمگین نباشم...