403. خیلی نزدیک

درست یک هفته پیش بود. صبح که تلگراممو باز کردم, اولین پی امی که خوندم خبر مرگ‌ ناگهانی پدر یکی از دوستام بود. شب سالم و سرحال خوابیده بود و صبح دیگه بیدار نشده بود. یک خواب ابدی٬ تمام...

بی اختیار بغض کردم و بعد اشکام جاری شد.برای شنیدن خبر فوت آدمی که اصلا ندیده بودمش. اونم منی که نه زیاد احساساتیم, نه اهل گریه و  زاری! وقتی هم که برای گفتن تسلیت با چند تا از دوستای دیگه ام خونه شون رفتیم, همین وضع بود. حالم خیلی منقلب بود. دوستم و دو تا عمه هاش رو که اونا هم از دوستانم بودم بغل کردم و همراه هر کدوم کلی گریه...اوضاع داغونشون خیلی حالم رو گرفت.

از اون روز فکرم عجیب درگیر شده. به این که مرگ چه قدر نزدیکه. برای عزیزان آدم, برای خود آدم. این که یهو یه روز صبح از خواب بیدار بشی و ببینی عزیزت که تا همین دیشب کنارت بود دیگه نیست, که اصلا یه شب بخوابی و دیگه بیدار شدنی در کار نباشه, که مرگ منتظر پیری و مریضی سخت نمی مونه برای این که سراغ کسی بیاد...

چند شب بعدش, شب جمعه,  تو تلگرام حرف مرگ بود با دوستام. این ماجرا همه مون رو بد جوری تحت تاثیر قرار داده بود. یکی از بچه ها نوشت "خدا کنه مرگ برامون راحت باشه, مثل بو کردن یه گل!" چند بار خوندم و بعد اشکام سرازیر شد. موضوع مناجات شب جمعه ام پیدا شد انگار! که بعد چند وقت شروع کنم به واگویه کردن با خدا. که تو که این قدر مهربونی نسبت به بنده هات, تو که موقع اومدنم به دنیا مهرم رو به  دل مادر و پدرم انداختی و اونا رو مامور نگهداریم کردی و مواظبم بودی, موقع رفتن به برزخ هم تنهام نذار و مواظبم باش. نذار احساس تنهایی کنم و بترسم... چه قدر شبیه حسی بود که هفته های آخر بارداری خانم کوچولو داشتم!

در کنار این تو هفته اخیر, هم درگیر اختلافات چند تا از دوستام بو دم, هم یه زن و شوهر از بستگان که اصرار هم داشتن ریز اختلاف و دلخوری ها شون رو توضیح بدن! تمام مدت یه چیزی ته دلم می گفت این دنیایی که توش آدم ممکنه یه شب که خوابید صبحش دیگه بیدار نشه, چه ارزشی داره که این قدر اختلاف و ناراحتی و حرف و حدیث تو رابطه ها باشه؟!  گاهی لازمه یه تابلو جلوی چشمامون باشه با این نوشته:"مرگ نزدیک است. خیلی نزدیک!"