و خدایی که در این نزدیکیست

یه مواقعی حس می کنی روحت خسته و متلاطمه و با هیچی آروم نمی شه. نه کسی درکت می کنه, نه تلاشی برای خوب شدن حالت! دهنت هم اگر خدای ناکرده به درددل باز بشه, طرف مقابل برخوردش طوریه که بهت حالی کنه ناشکری می کنی و خوشی زده زیر دلت, وگرنه تو که مشکلی نداری! البته که خیلی ها نمی فهمن مشکل فقط بی پولی و مریضی سخت و داشتن شوهر ناجور و این قبیل مسایل نیست و آدم هم باید یاد بگیره که زیپ دهنش رو محکم بکشه و خیلی حرفا رو به خیلی کسا نگه!!!

این حال بد داشت ادامه دار می شد و خسته کننده. هیچ چیزی هم اساسی درمانش نمی کرد. دو شب پیش, شب آرزوها از خدا خواستم حالمو خوب کنه. گفتم خدایا ازت قلبی رو می خوام که با یاد تو آروم باشه. همون روز بود که یکی از دوستام دعوتم کرد برای شرکت تو کلاس شرح کتاب چهل حدیث. ساعتش و محلش برام خوب بود اما گفتم من باخانم کوچولو چه جوری بیام؟ می ترسم کلاسو به هم بریزه! گفت همه بچه میارن, تو هم بیار! بعد که با مامان حرف زدم و ازش خواستم جمعه که می ریم خونه مامان بزرگ, کتاب چهل حدیثش رو برام بیاره و گفتم اگر خانم کوچولو بذاره می خوام برم کلاس, کلی تشویقم کرد که حتما برو! گفت این جور کلاس ها و جمع ها حال آدمو خوب می کنه و مثل یه دوپینگ روحیه! (مامان فهمیده بود حالم خوش نیست؟!) بعد هم گفت یه چیزی نذر حضرت علی اصغر کن که خانم کوچولو سر کلاس آروم باشه.

دیشب خانم کوچولو خوب نخوابید و به تبعش من هم! دو دل بودم که با این خستگی برم یا نرم؟! اما صبح همه چی خوب پیش رفت. شازده زود بیدار شد و تا گل پسر رو گذاشتم مدرسه و برگشتم, صبحانه درست کرد. خوردم و خوابالودگی از سرم پرید. خانم کوچولو هم زودتر از معمول بیدار شد و بد اخلاقی نکرد. حاضر شدیم و رفتیم.

 

تعداد خیلی کم تر اون چیزی بود که فکر می کردم! کلی از کسایی که اعلام آمادگی کرده بودن نتونسته بودن بیان. یه مسجد بزرگ با یه استاد و شش تا شاگرد و بچه هاشون. خانم کوچولو هم خیلی بهتر از حد انتظارم بود! دور هم نشستیم کتاب رو باز کردیم. حدیث اول: مبارزه با نفس, جهاد اکبر. استاد می گفت و من لحظه به لحظه آروم تر می شدم. از این که سعی مون باید این باشه که نفس تحت سلطه خدا باشه نه شیطان. این که تمام اضطراب ها و تنش ها و ناراحتی ها به خاطر غلبه شیطان به نفس ماست و علی رغم این که خیلی از دستورات شرعی رو انجام می دیم, چون نفس رو کنترل نمی کنیم و شرع و عقل رو بهش حاکم, شیطان ما رو به سمت خودش می کشه... مثال زد. موقع مثال زدن صاف تو صورت من نگاه کرد و گفت یه روزایی از صبح که بیدار می شیم انگار درونمون جنگه! با خودمون غر می زنیم, از فلانی شاکی هستیم, پیش خودمون غیبت بهمانی رو می کنیم, حالمون بده. این یعنی غلبه شیطان! نماز می خونیم, قرآن می خونیم اما شیطان بهمون غلبه داره و برای همین اون نماز و قرآن هم حالمون رو زیاد عوض نمی کنه... و من اون موقع حس کردم داره شرح حال منو می ده!!!

 چند تا راهکار هم گفت. یکیش ترک جدل, این که چه قدر تو احادیث از مجادله (همون یکی به دو کردن خودمون!) منع شده و خدا چه پاداش بزرگی برای کسی که مجادله رو ترک می کنه در نظر گرفته. از ظن خوب داشتن نسبت به مردم گفت. این که سعی کنیم از رفتارهای بد دیگران (به شرط این که رفتار همیشگی و صفت طرف نباشه) برداشت بد نکنیم, پیش خودمون توجیهش کنیم و بگذریم که این کم ترین نتیجه اش راحت بودن اعصاب خودمونه! از معامله کردن باخدا و این که وقتی به خاطر خدا پا رو خواسته ای بذاری, یه جایی برات به بهترین شکل جبران می کنه...

و من چه قدر حالم خوش شد! چه قدر نیاز داشتم که یکی این حرفا رو برام بزنه. انگار یه بار سنگینی از روی روحم برداشته شد! نمی دونم شنیده های امروز تا چه اندازه روی رفتارم تاثیر مثبت داره و تا کِی, اما برام لازم بود, خیلی لازم!

و به لطف خدا امید دارم که حال خوشم ادامه دار باشه و کارها و رفتارم درست...

+چیزایی که نوشتم چند تا نکته خیلی خلاصه اس که چون برای خودم مفید بود, خواستم برای شما هم بگم. لطف کنین تو کامنت ها راجع بهشون بحث راه نیاندازین! با تشکر!