در راه خانه ای مرتب

آخر هفته پیش بالاخره موفق شدم یکی دیگه از پروژه های اساسی خونه تکونی رو انجام بدم. مرتب کردن کمد لباس ها! پست های عارفه رو که راجع به داشتن کمد لباس خلوت می خوندم, ترغیب شده بودم یه تحول درست و حسابی تو کمد لباس هامون بدم اما حسش نمی اومد! این حس یه کاری اومدن هم اصلی ترین نقش رو در انجام کارهای بزرگ برای من داره! یعنی نه برنامه ریزی نه هیچی,فقط منتظر می مونم اون حسه بیاد تا یهو دست به کار بشم! این حس در راه مانده هم بالاخره نیمه شب پنج شنبه به سراغم اومد و در یه اتاق نیمه تاریک چند ساعتی مشغولم کرد! وقتی کارم تموم شد و من یه جورایی با بی رحمی کمدمو قلع و قمع کردم و تمام لباسای بی استفاده و کم استفاده رو برای دور ریختن یا بخشیدن کنار گذاشتم, دیدم تقریبا نصف حجم لباسای داخل کمد اومده کنار اتاق تو کیسه های بزرگ و یه کمد خلوت و مرتب با لباس های به درد بخور برام باقی مونده! _این جا لازمه یه تشکر ویژه از عارفه عزیز بابت راهنمایی های خوبش در مورد کمد لباس داشته باشم. هر چند کمد من هنوز خیلی با کمدهای کپسولی که عارفه می گه, فاصله داره و من هم اصولا آدمی نیستم که کمد کپسولی جواب گوی سبک زندگیم باشه, اما همین نصف شدن حجم کمد مساله بسیار تامل برانگیزیه!_ علاوه بر این وقتی لباس ها رو دسته بندی کردم و مرتب کنار هم چیدم, متوجه شدم بر خلاف تصور قبلیم وضعیتم ازنظر مانتو و شلوار و بلوز خوبه و به جز یه مانتوی مجلسی که برای عید لازم دارم, لباس های موجود که تازه نصف لباس های قبلین, کاملا برام پاسخگوی موقعیت های مختلف هستن!!!

داخل کمد درست شد اما مساله حجم لباسای اضافه بود که کلی از اتاق رو اشغال کرده بود! یکی از اقوام قرار بود تو اسفند ماه برن یکی از شهرستان ها و گفته بود اون جا آدم نیازمند زیاد می شناسه و اگر لباس بی استفاده ای دارم بدم تا براشون ببره. منتها نمی دونستم تو این مدت با این همه کیسه لباس چی کار کنم! اون هم با وجود خانم کوچولو که مدام می خواست به همشون بریزه!
شنبه صبح دیدم از خونه خانم همسایه (که دو پست قبل راجع بهش صحبت کردم) صدا میاد و از اون جا که ایشون تنهاست و رفت و آمدی نداره, کنجکاو شدم این صداها برای چیه و رفتم از چشمی در نگاه کردم! _مدونین اگه فکر کنین من آدم فضولی هستم!!!_ بعد متوجه شدم دو تا آقا از یکی از خیریه های بزرگ اومدن و دارن وسایل اضافی خانم همسایه رو می برن. جلوی در هم یک کامیون پارک بود پر انواع و اقسام وسایل و لباس هایی که از خونه های مختلف برای دادن به نیازمندان جمع آوری کرده بودن. منم فرصت رو غنیمت شمردم, در رو باز کردم و پرسیدم لباس های من رو هم می برن؟! و تا پاسخ مثبت دادن شش تا کیسه بزرگ لباس رو آوردم جلوی در و اون ها هم رسید دادن و زحمت بردنش رو کشیدن! البته یه بخشش رو هم که حس کردم احتمالا زیاد به درد اون خیریه نمیخوره رو نگه داشتم تا بدم اون شهرستانی که فامیلمون می گفت. بعد خانم همسایه گفت هر چند ماه یه بار با این خیریه تماس می گیره تا بیان و وسایلی که رو دیگه لازم نداره بهشون میده تا ببرن. خیلی برام جالب بود که تا لباس های اضافی مون رو جمع آوری کردم این طوری وسیله برای رسوندنش به دست کسایی که بهش احتیاج دارن فراهم شد و به جای موندن گوشه کمد, ازشون استفاده به دردبخور می شه.